भुरकट

खूप अंतर चालून आल्यावर सगळेच भुरकट दिसते. तेच आयुष्याचे. जशी वेळ निघून जाईल आणि वय वाढत जाईल तशाच आठवणी ही भुरकट होतात. आठवणीच नव्हे तर आयुष्यातील जुन्या लोकांचे, मित्रांचे, ‘मैत्रिणींचे’, शिक्षकांचे चेहरेही भुरकट होतात. अंधुक होतात. आणि तीच गोष्ट आयुष्याला जवळुन स्पर्श केलेल्या वस्तूंची, वासांची आणि सवयींचीही. आपण म्हणत नाही का मी दहावीत असतांना खूप पहाटे उठायचो. मी लहान असतांना कशालाच नाही भ्यायचो. मी दिवाळीत सुगंधी उटणे लावून नहायचो. लाल भडक रंगाचा शर्ट घालायचो. सकाळी सकाळी मारोतीच्या पाया पडल्याशिवाय इतर काहीच नाही करायचो. मला बदाम तेलाचा सुगंध खूप आवडायचा. गोड खूप आवडायच. मी दुध नाही प्यायचो वगैरे वगैरे. अशा या अनेक गोष्टी आपण विसरतो म्हणा की एका कप्प्यात बांधून ठेवतो म्हणा; पण त्या कधी कधीच आठवतात. आयुष्यातून यातल्या बऱ्याच गोष्टींची फारकत होते. पण कुठे त्या दिसल्या की मग मात्र हळूच मन किती ही गर्दीत असल तरी मागे जात. धूसरचका होईना पण सगळ आठवायचा प्रयत्न करत. कधी कधी काही चेहरी आणि घटना पूर्ण आठवतच नाही. ‘त्या’ वेळी ‘ती’ नेमकी घरून शाळेत जात होती की शाळेतून घरी येत होती? नक्की आठवत नाही. पण मग थोड लॉजिक लावल की आठवत, अरे दुपार होती आणि आपण ६ वीत होतो आणि शाळा सकाळची असायची. हो म्हणजे ‘शाळेतूनच येत असावी.’ या अशा गोष्टी घडायला लागतात. त्या सरांचा किंवा म्याडम चा चेहराच नीट आठवत नाही. आणि मग चिंताच लागते इतके दूर आलोत का? आणि मग ‘ही’ आवाज देते. आणि बऱ्याच धुसर गोष्टी धूसरच राहतात. कारण पुन्हा कोण जाने हे सगळ कधी आठवेल या सगळ्या धावपळीत.

– प्रकाश पिंपळे